Vrijwilligerswerk: het plan!

Ik ben gespannen. Zal ik het doen of niet? Als ik nu op confirm druk weet ik zeker dat er geen weg meer terug is. In gedachten trek ik na 27 jaar een deur dicht. De deur kraakt en piept als het geluid van een vrouw die met haar schreeuwend lange nagels over een krijtbord krabt. Ik droom weg… bye bye comfort zone. Stiekem laat ik een traan. BAM. Wake up, stel je niet zo aan. Heb ik zojuist echt 5 minuten van mijn kostbare leven besteed aan een poging een besluit te nemen? Ik ben van mezelf gewend dat ik een kwartier kan doen over het kiezen van een pakje boter in de supermarkt, maar dat ik een huis binnen 4 dagen kan kopen. Ik ben in de war. Dit zou toch onder de categorie ‘Jo’s grote impulsieve besluiten moeten vallen’, maar toch lukt het niet. Ik heb last van een soort brain freeze die bij nader inzien veel meer bevriest dan alleen mijn brain. Ik weet dat ik moet drukken, maar mijn vingers verstenen als die uit de kluiten gewassen Pokemon: Onyx. Wie kent ‘m niet.

Na de helikopter view op mezelf te hebben losgelaten besef ik heus wel dat ik graag alle opties open houd. Ik snak naar een stukje comfort en veiligheid, zoals van een baby kangoeroe in de buidel van zijn mama. Mijn luxe, stiekem wel prinsessenleven verpest nu alles: ik heb een keuze. Niks instinct of simpelweg overleven, ik kan kiezen: back to basics of niet. Waarom zo ingewikkeld doen?
Mijn gedachten vliegen alle kanten op, vergelijkbaar met een vervelende strontvlieg die de weg naar binnen vaak snel heeft gevonden maar niet lijkt te weten hoe hij het huis uit moet komen en dus te pas en te onpas overal maar poept en daarmee het leven van de bewoners, en vooral de kat, terroriseert.

Terug naar het begin. Kies ik voor het onbekende of doe ik het niet en kan ik achteraf met het schaamrood op mijn kaken zeggen dat ik een faalhaas ben?  Wil ik eigenlijk wel dat er nog een weg terug is? Zou ik de weg terug niet duizend keer harder hollen dan dat ik de weg heen ooit heb gedaan? Ik denk het wel. En hoe dom zou dat zijn. Net zo dom als die ene keer dat ik de hond uitliet en er aan de overkant van de straat pas achter kwam dat ik de hond was vergeten mee te nemen. Niet doen dus. Toch maar de kans grijpen en genieten van het moment dat ik mijn leven kan verrijken met een prachtige ervaring waar menig medemens jaloers op zou zijn.

Volgens mij heb ik nog nooit zo’n rollercoaster aan gevoelens meegemaakt: van zo blij als een klein meisje met een nieuwe barbie, naar zenuwachtig als voor een eerste date, naar het gevoel dat ik ieder moment kan gaan brullen als de leeuw van Oranje omdat ik me zo ontzettend stoer voel. En dat allemaal binnen een tijdbestek waarin ieder ander nog niet eens fuck zou kunnen zeggen.

Leuk allemaal Jo. Verman je. Je gaat dit doen. Je bent een powervrouw, onoverwinnelijk. Tijd om je daarnaar te gedragen. Het begint te borrelen. Volledig op mezelf aangewezen zijn is een uitdaging. Weliswaar ietsje groter dan ‘wat zal ik vandaag eens aandoen en heb ik wel schoenen die matchen?’, maar ook die uitdaging ga ik iedere dag aan en dat gaat me eerlijk gezegd best goed af. Ik voel dat het tijd is. Ik krijg steeds meer zin om de waaghals in mezelf naar boven te halen. De glimlach op mijn gezicht wordt steeds groter. ‘Klik’. Ja jongens, ik ga vrijwilligerswerk doen in Peru!