La primera semana despues el Huayco

Ruim een week na de overstroming. Het is hier kalm, maar zeker niet rustiger. Begrijp je me? Oké, daar gaat 'ie dan. 

Kalm is het omdat er al zeker drie dagen geen regen is gevallen. Nouja, op vandaag na dan. As we speak ziet de lucht er wederom ontzettend dreigend uit, maar laten we hopen op loos alarm. Kalm dus, omdat de mensen in alle "rust" kunnen gaan opruimen en daarna kunnen gaan opbouwen. Rustig is het echter niet. Hoezo niet? Nou.. na zo'n overstroming heb je even tijd nodig om back to reality te komen. Is eens wat anders dan back to the future :). Anyway, wanneer je eenmaal beseft wat er is gebeurd ga je, zoals ik in mijn eerdere blog heb geschreven, poolshoogte nemen bij alle bewoners. Welke gebieden en wie zijn het hardst getroffen? Tot zover niks nieuws, want dat heb ik jullie allemaal al verteld. Maar nu komt het: uiteraard is het te mooi om waar te zijn dat je binnen een middag of een dag weet wie er waar hulp nodig heeft. Dream on! De afgelopen week hebben we iedere dag een shitload aan naar nieuws moeten verwerken. Op momenten dat we net klaar waren met het ene huis schrobben en droog krijgen, deed het volgende huis zich weer aan. Stand op dit moment: voor otra cosa nog zo'n 6 huizen te gaan. 6 lijkt weinig. Maar stel je voor dat deze 6 huizen al onbewoond zijn sinds de overstroming. De families, vaak iets (ietsje maar ;)) groter dan een gemiddeld Nederlands gezin, leven op straat of bij anderen in huis op een vierkante meter. Je vraagt je waarschijnlijk af waarom. Dat snap ik. Op zich is heel veel water in je huis nog niet zo'n heel groot probleem. Je zet je meubels in Peru een dag in de zon en klaar is kees. Droog en ready to go. Maar helaas hebben we te maken gehad met grote modderstromen. Niet alleen water dus. Extra pech voor de mensen, omdat de stenen waar de huizen van gebouwd worden, zijn gemaakt van zand. Conclusie: erosie van stenen en veel modder die in de stenen is getrokken, waardoor je het gevoel krijgt dat iemand in een busje je met 180 km per uur voorbij raast op een hele grote zandweg. Super slecht voor je luchtwegen dus. Next step: schrobben met bleek. Oh jawel. Helpt dit? Ik verwacht van wel, maar het is eerlijk gezegd heel moeilijk te zien in die donkere, van zand gemaakte huizen zonder elektriciteit en daglicht. Waar je geen last meer hebt van de zand lucht, kun je nu nauwelijks ademhalen van de bleek lucht! Maar goed, huis geschrobd, dak dichtgeplakt met tape, zelfs de stenen van een ingestorte muur terug opgestapeld, familie blij. En dat is toch waar je het voor doet! Het breekt je hard om te moeten zien hoe die mensen leven (überhaupt), laat staan dat ze met baby's en al op straat staan. Ieder door ons gepoetst huis is er eentje meer!

Gelukkig was er deze week ook even tijd voor ontspanning. Donderdagochtend leken de bussen weer te rijden, en dus ben ik met Becky naar het winkelcentrum gegaan. Wat een traktatie en wat een contrast! Zodra je het winkelcentrum binnen stapt, waan je je in Europa. Zo groot, luxueus en zelfs inclusief Europese prijzen! Niets gekocht dus. Behalve een mcFlurry en een koffie van Starbucks. Want het klinkt raar, maar na twee weken in zo'n dorp te hebben gezeten, geniet je dus echt van de kleine dingen. Het leek wel even de gelukkigste dag van mijn leven. Ik besef nu, dat het eigenlijk niet normaal is dat wij dat allemaal maar normaal vinden. Hoewel het winkelcentrum een luxueus oord lijkt, is de route ernaartoe alles behalve comfortabel. Ik heb al eerder geschreven over de bussen hier, maar dit ritje spande toch echt de kroon! De route was ietwat anders, omdat men uit voorzorg nog steeds de hele weg had afgesloten met zandzakken. Bussen moesten dus door de armere wijken heen: onverharde wegen, en vooral niet egale wegen :). Nu weet ik dat sommigen van jullie dit lied wel kennen: bump 'n grind van onze grote vriend R Kelly. Het kostte me ongeveer 23 seconden om een nieuwe songtekst te bedenken. En dus heb ik een half uur lang gezongen: "I don't see nothing wrong, with a little bumpy ride". Humor alom dus.

Vandaag hadden we een workshop met alle vrijwilligers. Hierin werd uitgelegd wat de fases zijn van een natuurramp, wat de gevolgen zijn en in welke fase wij ons nu bevinden. Erg interessant! Dit heeft me in ieder geval nog meer energie gegeven om deze week weer aan de slag te gaan. En energie had ik al! Dankzij jullie donaties hebben ik herbruikbare schriftjes kunnen kopen voor de kinderen. Nu wist ik wel dat ik ze persoonlijk wilde geven, want dat is natuurlijk veel leuker dan ze in een kast gooien, maar ik had het juiste moment nog niet gevonden. Totdat ik vrijdagmiddag naar huis liep en ik met Alexander in gesprek raakte. Alexander is 10 jaar oud en woont in cerrito. Hij komt uit een arm gezin, maar is o zo lief! Mijn Spaans is natuurlijk niet optimaal, maar ik heb nog nooit een kind gezien dat zo geduldig is! Hij probeerde zelfs Engels met me te praten. Dit was voor mij het moment. Ik heb hem vrijdag beloofd een lijst van Spaanse woorden te maken met de Engelse vertaling erachter. En waarin kan dat nou beter dan in zo'n schrift van correctbook! Zo gezegd zo gedaan, en vandaag heb ik hem gezegd dat hij het boekje mocht houden. En wat was hij blij! 

We hebben het vandaag gehad over je eigen love cup (je krijgt liefde en energie van dingen en je geeft dit ook weg), maar dit was absoluut een moment waarvan ik liefde en energie heb gekregen en een heeeel groot gevoel van tevredenheid :).

Nu zijn jullie ongeveer weer bijgepraat! Zal het volgende keer wat korter houden ;).

Ciao!