Saying goodbye and storting something new

23 april 2017 - La Paz, Bolivia


Na een geweldig weekend in cajamarca brak de laatste week vrijwilligen aan. Een gekke week, want die week was semana santa, Pasen. De mensen in Peru zijn behoorlijk gelovig dus vanaf donderdag stond het leven stil en draaide alles om, ja, waarom eigenlijk? Ik heb van alles gezien. Van traditionele dansen op plaza de Armas, welke je deden denken aan carnaval (de muziek dan), tot aan grote braderieen, tot aan surf wedstrijden. Een groot feest en heel erg leuk! Iedereen, Maar dan ook iedereen is op straat te vinden en doet mee. En man, wat houd ik van dat buitenleven! Toch maar snel naar Spanje verhuizen dus!
Terug naar de gekke week. Want semana santa betekende dat ik nog maar twee dagen naar la rampa zou gaan. Oei. Dat is toch wel heel jammer. De afgelopen weken was het dagelijkse kost, en nu besefte ik dat ik de kindjes nog maar twee keer zou zien en daarna misschien (waarschijnlijk) nooit meer. Slik. Het is ongelooflijk wat voor band je in 5 weken tijd met deze kinderen opbouwt. Vanaf dag 1 zijn ze uiteraard super vriendelijk en willen ze spelen, maar je merkt ook wel een soort afstand omdat ze gewend zijn aan steeds wisselende vrijwilligers, waarvan ik overigens mijn twijfels heb of dat goed voor ze is. Maar na een aantal weken, als ze weten dat jij iedere dag komt, wordt de situatie toch wel anders. Ze vliegen je letterlijk om je nek en laten je het liefst niet meer los. Ze willen spelen, kletsen, sommigen willen je zelfs laten zien hoe goed ze kunnen lezen, en anderen willen graag Engelse woordjes leren. Juist omdat de kinderen zo eager zijn, doe je je best om hen te helpen, want je weet: als er al een thuis is, dan krijgen ze vaak geen aandacht of moeten ze de weinige aandacht die er is delen met soms wel 10 broertjes en zusjes. Dus niet alleen de kinderen gaan zich hechten aan jou, ook jij gaat je hechten aan de kinderen. Wat me dus op het volgende punt brengt. Moet je de kinderen vertellen dat je niet meer terugkomt of niet? Enerzijds zijn ze gewend aan mensen die komen en gaan, dus waarom zou je? Anderzijds voel je met sommige kinderen toch wel een sterke band en dus wil je niet dat ze raar opkijken als je ineens wegblijft. Maarja, je wil er ook geen groot ding van maken. Lastige keuze! Wat ik heb gedaan is mijn 'favorietjes' (ja klinkt stom, maar die heeft iedereen. En wie zegt dat hij die niet heeft liegt) verteld dat vandaag de laatste dag was dat ik er zou zijn en op het eind van de dag gewoon doei gezegd en een knuffel gegeven zoals iedere dag. 
Alsof dit nog niet vervelend genoeg was, zag ik de laatste dag iets wat mijn hart brak en nog steeds breekt als ik eraan denk. Kathy kwam regelmatig naar la rampa. Een meisje van 4 jaar dat altijd (grote uitzondering) goed gekleed was. Leuke rokjes met bijpassende shirtjes, haartjes mooi. Je kon je niet voorstellen dat zij in cerrito woonde. Tot die laatste dag. Ze kwam bij la rampa binnengelopen en ik wist niet wat ik zag. Haren als touw, een joggingbroek die veel te groot was, waar de gaten in waren gevallen, en waarvan ik nog slechts kon zeggen dat deze ooit wit moet zijn geweest, shirt idem dito en een verschrikkelijke geur om haar heen. Haar gezicht was zo vies dat  er spontaan barsten in de stoflaag ontstonden wanneer ze naar me lachte. En daar sta je dan. Je kunt er niets aan doen, het is zo. Het enige wat je kunt doen is zorgen dat het meisje een leuke middag heeft. Eenmaal thuisgekomen van de laatste dag vertelde ik dit treurige verhaal aan mijn huisgenoten waarop 1 van hen (nee, duidelijk niet mijn vriendin), het volgende zei: "ach, kinderen hebben niet veel nodig om vies te worden. Ze springen in de modder en het is gedaan." Oké Jody, houd je in. Enerzijds denk ik haar te snappen, want deze kinderen hebben nu eenmaal een veel lagere levensstandaard dan wij gewend zijn. En hoewel wij ze vaak zielig vinden, zijn ze dat niet altijd. Over het algemeen zijn het blije kinderen. Waarom? Omdat ze niet beter weten en wij hun middagen net dat beetje aangenamer maken. Maar de andere kant van het verhaal is dat je niet als een lompe draak je kop in het zand moet steken. Ik bedoel, natuurlijk zijn het blije kinderen, natuurlijk zijn ze dit leven een soort van gewend, maar je moet wel erkennen dat een aantal kinderen geen (fatsoenlijke) kleding hebben, niet in bad kunnen, en erger nog, ten prooi vallen aan seksueel misbruik, want dat percentage ligt schrikbarend hoog. Veel van deze kinderen hebben dus echt wel een slecht leven, of in ieder geval geen echte toekomst. Dus op het moment dat je zo'n kind ziet, ga dan alsjeblieft niet zeggen dat het maar een paar seconden nodig heeft om vies te worden, want het verschil tussen een kind dat vies is of een kind dat gewoonweg al een flinke tijd niet is verzorgd zie je wel. Wat een naar mens zeg...
Hoe dan ook, terugkijkend op 5 weken vrijwilligerswerk waarbij ik heb meegemaakt wat ik van te voren nooit had kunnen bedenken (lees: de overstromingen) heb ik enorm veel geleerd. Ik heb geleerd iets meer geduld te hebben, dingen maar te laten gebeuren. Ik heb geleerd dat ik het heerlijk vind om mensen blij te maken. En Ik heb ook geleerd dat ik prima mijn eigen boontjes kan doppen en alleen kan zijn, maar dat ik me toch echt pas compleet voel met Pascal aan mijn zijde. Ik heb Spaans geleerd, en ik ben van het relaxte en simpele Peruaanse leven gaan houden. Wat een ervaring! 
Nu zijn we inmiddels alweer een week op vakantie en we hebben er nog twee te gaan. Lima, arequipa, puno, lake Titicaca en isla del sol hebben we gehad en nu zijn we in la paz in Bolivia. De reis is slopend, maar prachtig!
En toch, begin ik nu al een beetje het leven in Huanchaco te missen. De hamburgers voor 0,90 cent, de stinkende bussen, alle mensen die gek zijn van surfen, de mensen die in de bus schreeuwen "huanchacooo huanchacooo" en "sube sube sube" en "baja baja baja" bij het in en uitstappen (alsof je daar harder van gaat lopen). Maar gelukkig mis ik thuis meer. Met nog ruim twee weken te gaan, die werkelijk geweldig gaan zijn, ben ik stiekem toch ook aan het aftellen naar het moment dat ik weer thuis ben!

 

6 Reacties

  1. Corina:
    23 april 2017
    Hé nichie, het meest leerzame en moeilijkste deel, het loslaten, ligt achter je.
    Ontroerende en angstige momenten. Prachtige ervaringen en nog mooiere herinneringen aan een fantastische reis neem je straks mee naar huis. Nog twee weken genieten van de natuur en cultuur van deze kleurrijke landen. Ik hoop dat de weergoden je goed gezind zullen zijn wanneer je naar Machu pichu gaat zodat je een prachtig uitzicht zult hebben. Nog een paar weken genieten....

    Dikke kus

    Btw ben je al bruin
  2. Ruby:
    23 april 2017
    Lieve Jo! Ben zo trots op je, je doet het toch allemaal maar!!!

    Geniet nog eeeeeven ❤️
  3. Miranda:
    24 april 2017
    Super gaaf en wat een verhalen. Echt zoals het is niks nep of versleuteld.
    Jody petje af voor je.
    En wat zal je zware momenten hebben gehad.
    Tot gauw weer in Nederland
    Gr van ons allemaal xxx
  4. Sonja:
    24 april 2017
    hoi Jody
    mooie verhalen je bent een ervaring rijker geworden dat neemt niemand van je af ik ben trots op je xx
  5. Els dekker:
    24 april 2017
    Heb genoten van je mooie verhalen Jody,geniet nog even van deze onvergetelijke reis en ik zie je gauw,groetjes van Els
  6. Judith Rietveld:
    27 april 2017
    Ja, er aan beginnen is een heel ding, maar ze weer achterlaten is weer een heel andere emotie, tjeetje wat een dilemma's en een goede keus zo te lezen om het niet nog zwaarder te maken. Petje af, hoor
    Toch maar genieten van je vakantie en alle ervaringen, die dat weer met zich meebrengt en.............heimwee naar twee kanten. Je kunt nu wel wat mindfullness gebruiken!
    Je weet nu in elk geval wel wat "subir y bajar" is, dat vergeet je nooit meer.
    Passarlo bien, Jody, y recuerdos cordiales de nosotros