gotta go, gotta go, gotta go!

Krekels op de achtergrond. Eerst heel vaag, daarna steeds luider. Het enige wat ik kan denken is "verdorie, nu is het dan toch echt zover." Juist, vandaag vertrekt mijn vlucht naar Peru. En die krekels, tsja, dat was mijn wekker om 06:30h. Waar ik aanvankelijk dacht dat ik toch echt was getransformeerd in een ware dare devil en een stoere chick, blijkt nu dat ik nog steeds het grootste mietje op aarde ben als ik doorheb dat ik mijn lievelings (-mensen en poesje) achter moet laten. First lesson learned: heel erg leuk dit, maar wel de eerste en enige keer! Dat beetje vrienden en familie dat ik heb is me zo dierbaar dat ik me vandaag voel alsof het millennium aanbreekt en er gebeurt wat men destijds, toen het moment echt daar was, voorspelde.
De dag begon met het besef dat ik Pascal 8 weken moet missen. Brullen.
Vervolgens een vreugde momentje, want naast papa, mama en mijn beste vriendinnetje, stond ook Danny vanochtend ineens voor mijn neus. Dit is natuurlijk iets dat ik extra waardeer want deze man heeft een ochtendhumeur, en niet zomaar een.
Vervolgens het besef dat ik Nu echt afscheid moet nemen van Pascal. BRULLEN (lees: niet te stoppen).
Vervolgens het besef dat ik poesje moet missen. Ook brullen! 

Alsof ik nog niet genoeg had gebruld, bleef het water vrolijk stromen toen lisette, papa, mama en de kleintjes me uitzwaaiden. Maar goed, het hoort erbij!

Wandelend op Schiphol AirPort, richting douane en de gate, voelde ik me super raar. Een gevoel dat ik niet goed kan beschrijven, totdat ik bij de paspoortcontrole even tegen het hokje leunde met alleen mijn arm: ADRENALINE. En dan van het soort dat je voelt als een auto jou geen voorrang geeft en je dus net zijn kontje kust. Niet van positieve aard dus, maar dat terzijde. Lekker trillerig, gewapend met Aapje (zie foto) en een dosis goede moed, heb ik het gelukkig wel gered tot aan de gate, ben ik zelfs ook nog in het goede vliegtuig gaan zitten, en ben ik een beetje tot rust gekomen. Kalmte voor de storm natuurlijk, want het feest kan pas echt beginnen als ik op de plaats van bestemming ben en mijn talent van rampscenario's bedenken dus even kan laten voor wat het is.

En wat nou het leukste is om te melden is dat ik zelfs voor de start van het echte avontuur al iets heb overwonnen: ik ben naar de wc geweest in het vliegtuig!

Natuurlijk ben ik super trots op mezelf! Alleen nog maar meer omdat ik na hard hollen in Lima, met mijn lange joggingbroek en dikke trui in super hitte, ook mijn tweede vlucht heb gered! Inmiddels ben ik in Huanchaco, de plek waar ik 5 weken lang zal blijven. Het is hier 6 uur vroeger en ook al 12h, dus eerst maar eens naar bed na een reis van bijna 24 uur en dan zullen we eens zien wat de dag morgen gaat brengen!


Buenas noches!