Citytrip!

9 april 2017 - Cajamarca, Peru

Vrijdag was het dan eindelijk zover. Een weekend weg! Eigenlijk belachelijk. Veel mensen in Peru hebben geen huis meer of hebben andere ellende vanwege de invloed van El Niño, en ik ben aan het zeuren dat ik 'vastzit' in een huis aan de kust met de zon hoog aan de hemel. Lijkt me typisch een 'beschadiging' die je oploopt van leven in onze westerse wereld. Maargoed! Er reden bussen, dus de aanname was dat het weer veilig zou zijn tripjes te maken. Op naar Cajamarca dus, een stad zo'n 250 km ten noorden van Huanchaco.  
Het was een flinke busrit van ruim 8uur, maar de route was werkelijk prachtig. Waar de kust en een groot deel van Peru een grote woestijn is, reden we van het een op het andere moment in een compleet groene wereld. Bergen, palmbomen, nog meer groen, meren, rivieren; werkelijk alles was aanwezig! Wegen hoog in de bergen aan de rand van een vallei. Wat een plaatje! Ik waande me op de route tussen ronda en marbella, met het enige verschil dat ik hier zo nu en dan een onbehaaglijk gevoel had. Waarom?Waarschijnlijk omdat het leek alsof ik in een film van final destination was beland. Om de paar honderd meter zag je grote machines op hele smalle wegen, met aan de ene kant een grote afgrond met heel veel water en aan de andere kant een berg waar ieder moment rotsen van zouden kunnen afbreken. Deze machines, of ja, de mensen die deze bestuurden, deden hun best om de reeds naar beneden gekomen rotsen van de weg te krijgen. Alsof dat nog niet erg genoeg was zag je zo nu en dan hele delen van de weg weggeslagen. Grote gaten als een sinkhole, of zelfs gewoon een stuk weg dat leek te zijn afgebroken als een stukje chips en dat was verdwenen in de afgrond. Ten slotte was de rivier niet zomaar een rivier, maar een grote bron van kracht. Ik geloof niet dat ik de kracht van water ooit op deze manier heb gezien, behalve dan met de overstroming in Huanchaco. Verwoestend, angstaanjagend. Met mijn final destination instelling zag ik het natuurlijk al gebeuren dat de bus te zwaar zou zijn voor het stuk weg dat er nog wel was en dat er dus desastreuze dingen gingen gebeuren. Gelukkig niet! Tot zover de doemscenario's.


Het mooie was ook dat er in de bergen feitelijk maar een weg liep, maar dat er toch een bordje stond dat Cajamarca rechtdoor was. Linksaf of rechtsaf slaan kon wel maar dan had je de volgende keuze: een veld in rijden, of meters de afgrond in met onderaan een grote plas water. Lijkt me beide geen goede optie.
Langs deze smalle, gevaarlijke weg zagen we ook nog een hoop mensen hun kleding wassen met water dat uit de bergen kwam stromen. Nu weet je wel dat dit gebeurt, want uiteraard is 'onze wereld' heel goed in het laten zien van andermans ellende op tv, maar om dit met eigen ogen te zien is toch weer een heel ander verhaal. Evenals het feit dat je gewend bent aan 'obstakels' op de weg, alleen hier zijn deze 'obstakels' gewoon ezels. Zeer bijzonder! 


Eenmaal in Cajamarca aangekomen zijn we een beetje gaan rondstruinen door de stad. Wat is dat een leuke stad! Middenin de bergen, met werkelijk een prachtig 'plaza de armas' (een centraal plein in de stad. Niet alleen in deze stad. Ieder dorp en iedere stad in Peru heeft zo'n Plaza de armas). Bovendien is het een hele levendige stad, en zo zagen we verschillende groepen op straat dansen. Kijkend naar deze mensen kon ik alleen maar glimlachen!

De volgende ochtend besloten we naar de ventillanas van Otuzco te gaan. Een merkwaardig stukje geschiedenis dat ik nog steeds niet helemaal begrijp. Gelukkig lijkt het ministerie van cultuur in Peru het ook nog niet helemaal te snappen, aangezien de informatie bij deze plaats slechts twee volzinnen bedroeg. Op naar de volgende bezienswaardigheid. Aangezien Cajamarca ongeveer 7 kerken heeft zijn we een kerk binnengelopen. Hier was een 'gids' die zich maar al te graag opdrong. We hadden hier niet zo'n zin in, maar blijkbaar betekent 'No' iets anders dan 'nee'. Omdat deze man bezig bleef zei ik tegen Caitlin (in het engels) dat hij prima een tour kon geven, maar dat ik hem niet ging betalen. Uiteindelijk ging hij ook weg. Niks aan de hand zou je zeggen. Totdat we die middag een excursie hadden naar Granja Porcon, een prachtige, bosrijke plaats middenin de bergen met een dierentuin. Wie was onze gids? Juist ja. Sprak hij Engels? Ja klopt. oepsie.

Ook vandaag hadden we twee prachtige excursies. In de ochtend naar Cumbemayo, ik zou zeggen kijk naar de foto's want ik kan niet eens uitleggen hoe prachtig dat is, en in de middag gingen we naar een waterval (dachten we). We kwamen uiteindelijk terecht op een boerderij met koeien en kaas. Alsof we dat in Nederland niet kennen. Dus. Uiteraard waren we een soort van teleurgesteld, want koeien kijken terwijl je een waterval verwacht is echt een tegenvaller. Maar toch ook interessant, aangezien onze gids 'Suarez suarez' een ontzettend klein, hilarisch oud mannetje was dat urenlang kon praten over koeien alsof het bijzondere wezens zijn die van een andere planeet komen. En zo gaan ongeveer alle Peruanen met koeien om. Koeien namen geven, applaudisseren en selfies maken als een gek. En dat terwijl ik het gevoel had dat ik in Nederland bij de boer om de hoek op het erf liep. Anyway, na afloop kregen we dan toch waar we op hadden gehoopt! Een mooie wandeling door het bos met als kers op de taart twee watervallen. 

Morgen nog even naar 'baños del inca' en dan weer op naar Trujillo. Als deze citytrip een voorbode is voor wat komen gaat, dan kan ik maar 1 ding zeggen: bring it on! 

Foto’s

4 Reacties

  1. Corina:
    11 april 2017
    Hé nichie, wat heb je weer mooi geschreven!
    Je zult echt nog genoeg merkwaardige stukjes geschiedenis tegen komen. Persoonlijk vind ik dat het mooist van deze verre landen. Achtergronden kun je altijd terug vinden op Google en zo worden deze bijzondere plekjes niet bedolven door massa toerisme. Want zeg nou zelf...in onze westerse wereld is het een tak van sport om bijzonderheden meteen de betitelen als toeristische trekpleister om vervolgens helemaal uit te melken. Geniet dus van al het ongerepte wat je nog tegen gaat komen en vooral veel plaatjes schieten zodat wij het ook allemaal mee kunnen beleven!

    Dikke kus
  2. Jody Boere:
    11 april 2017
    Ha nichtje! Plaatjes zijn onderweg! Zodra de WiFi verbinding beter is
  3. Corina:
    11 april 2017
    No rush! Plaatjes kunnen we ook nadien kijken met een lekkere pinto
  4. Judith Rietveld:
    19 april 2017
    Wat een verhaal weer. Logisch dat je af en toe een "doemscenario-moment" hebt.
    Kan iedereen overkomen, toch?
    Wat zijn de tegenstellingen toch groot in zo'n land (en op alle fronten!)
    Heerlijk dat je nu tijd hebt om van al dat moois te genieten.
    Het klinkt alsof je het land echt in je hart gesloten hebt, wat een ervaring, joh
    Geniet er van en laat ons ook maar meegenieten! Hasta la proxima vez